عيد بر همه تون مبارككككككككككككككككككككككككككككك

برای تو نامه ای م

ی نویسم…
دلتنگی که دست از سر دل بر نمی دارد.
دلتنگی که فاصله را نمی فهمد !
نزدیک باشی و اما دور…دور…دور !
تنها که باشی تمام دنیا دیوار و جاده است.
تمام دنیا پر از پنجره هایی است که پرنده ندارند…
پر از کوچه هایی که همه ی آن ها برای رهگذران عاشق به بن بست می رسند!
فکر کن پای این دیوارهای سرد و سنگین چه لیلی ها و مجنون ها که می میرند!
خون بهای این دل های شکسته را چه کسی می دهد ؟!
حالا نشسته ام برایت نامه ای بنویسم.
می دانی ، نامه ها می مانند حتی وقتی برای همیشه پنهان باشند و کسی که باید ، آن ها را نخواند! قرار نیست این را هم بخوانی…قرار نیست بیقراری ام را بفهمی !
قرار نیست بدانی که چند جای این نامه با اشک خیس شد و چند واژه را پنهان کرد…
قرار نیست بفهمی که دوست داشتن چقدر سخت و عشق چه درد بزرگی است…
قرار نیست که بفهمی چقدر دوستت دارم!!! و چه اندازه این دوست داشتن پیرم کرد…
اما برایت این نامه را می نویسم برای روزی که تو هم دلتنگ باشی! دلتنگ کسی که دوستش داری…
برای روزی که هزار بار پشت پنجره رفته باشی و هزار قاصدک را بوسیده باشی! برای روزی که به هوای هر صدای پایی تا دم در دویده باشی و با بغضی سنگین در انتظارش نشسته باشی!
برای شب هایی که در تمام فال های حافظ هم خبری از آمدنش نباشد و هزاربار پیراهنش را بوییده باشی!
تو فکر می کنی آن روز چند سال خورشیدی دیگر است؟
آن روز چقدر از هم دور شده باشیم ؟

پای کدام بن بست کنار کدام درخت پایین کدام پنجره برای آخرین دیدار گریسته باشیم؟
هنوز زود است… برای تو که از حال دلم غافلی زود است… نباید بفهمی که این روزها چقدر دلتنگم… نباید بفهمی که قدم هایم هر روز پیر و پیرتر شده اند ! و هر روز سایه ام ، کمرش خم و خم تر می شود!
این روزها برای گریستن دیگر باران را بهانه نمی کنم…

برای بیقراری ام سراغ پنجره ها نمی روم…
وقتی قاصدکی روی شانه ام می نشیند دیگر از تو خبری نمی گیرم شاید نشانی ام را گم کرده ای…
موهایم یک در میان سپید و سیاهند مثل روزهایی که یک در میان شاد و ناشاد می گذرند! کوچه ها را که نگو… بی خبرتر از آن می گذرم که پنجره ای برایم گشوده شود… تکان دستی ، سلامی… خیال کن غریبه ای که او را هیچ کس نمی شناسد! هنوز هم ایستگاه ها را دوست دارم…
نیمکت هایی که بوی تنهایی می دهند.

هنوز هم انتظار را دوست دارم.
هنوز هم زل می زنم به هر قطاری که می گذرد…
به دست هایی که توی هوا تکان می خورند و به بوسه هایی که میان دود… گم می شوند !
خوش به حال قطارها همیشه می رسند… اما من… هیچ وقت نرسیدم ! هیچ وقت… تمام زندگی ام فاصله بود…
این نامه باشد برای روزی که یکی از این قطارها مرا هم با خودش برده باشد…
چمدانی پر از نامه جا می ماند برای تو ، از مسافری که عمری عاشقت بود…

  به حُکم چشمهایت می نویسم نامه ای دیگر

   دلم را درمیان نامه می پیچم پریشان تر                                                          

                                                                         پس ازنام قشنگت، می نویسم سطر اول را  

 قفس، آتش، پرنده، یک گلو آوازو خاکستر                                                 

                                                                       میان برگ ماه، درانتهای نامه می پیچم 

 برای دستهایت چوری و یک حلقه انگشتر                                                  

                                                                     دلم را درمیان نامه ام  پچیده می یابی 

 کنار نامه های دیگرت ، هرروز پشت در                                                 

                                                                   درآن خلوت که از ابرخیالت ماه می تابد

   تورا با سطرسطر نامه هایم میکشم دربر                                                    

                                                              میان برگ ماه پیچیده  تقدیم تو میدارم 

 دوگلدان،شمعدانی، قالی و یک دسته نیلوفر                                                  

                                                                 ولی حس می کنم یک روز درغُربت دل عاشق 

 دورازچشم تو می میرد کنار نامه ای  آخر     

گاهی از ساده ترین حادثه هم دلگیرم

گاهی از دوری تو کینه به دل می گیرم

گاهی از حوصله خسته به خودم می پیچم

گاهی از کثرت بیهودگی حتی هیچم

لحظه هایی است که من از تو و خود بیزارم

لحظه هایی که به حال دل خود می بارم

لحظه هایی است که من گنگم و بی ایمانم

در دل غربت هر خاطره جا می مانم

با خودم از عطش دلزده ای می گویم

راه ترک دل نفرین شده را می جویم

از خدا راهِ رهایی ز تو را می خواهم

ساده از عمر نگاهم به دلت می کاهم

گاهی از ساده ترین حادثه هم دلگیرم

از تماشای دل خستۀ خود می میرم

لحظه هایی است که من میل رهایی دارم

از خودم از تو و از عشق و جنون بیزارم

 ___████__████_███
__███____████__███
__███_███___██__██
__███__███████___███
___███_████████_████
███_██_███████__████
_███_____████__████
__██████_____█████
___███████__█████
______████ _██
______________██
_______________█
_████_________█
__█████_______█
___████________█
____█████______█
_________█______█
_____███_█_█__█
____█████__█_█
___██████___█_____█████
____████____█___███_█████
_____██____█__██____██████
______█___█_██_______████
_________███__________██
_________██____________█
_________█
________█
________█
_______█   

بی تو تنها گریه کردم تو شبای بی ستاره
انتظار تو کشیدم تا که برگردی دوباره
در غروب رفتنت ، لحظه هایم را شکستم
زیر بارون جدایی با خیال تو نشستم
پشت شیشه روز و شب ، دل به بارون می سپارم
من برای گریه هام ، چشمه ها رو کم می یارم
انتظار با تو بودن منو از پا درمیاره
ترس از این دارم که بی تو ، تا ابد چشام بباره

ادامه مطلب

روزی چهار مرد و یک زن
کاتولیک در باری ، مشغول نوشیدن قهوه بودند.

 
یکی از مردها گفت :
من پســـــــــری دارم
که کشیش است. هرجا که میرود مردم او را "پدر" خطاب میکنند.

مرد دوم
گفت : من هم پسری دارم که اسقف است و وقتی جایی میرود مردم به او
میگویند " سرورم"!

 

مرد سوم گفت " پسر من کاردینال است و وقتی وارد
جایی میشود مردم او را "عالیجناب" صدا میکنند.

مرد چهارم گفت : پسر
من پــــــاپ است و
وقتی جایی میرود او را "قدیس بزرگ" خطاب میکنند!

زن حاضر در جمـــــع نگاهی به مردان کرد و گفت : من یک دختر دارم. 178 سانت قدش
است ، بسیار خوش هیکل ، دور کمرش 61،  ، با موهای بلنـــــــد و چشمهـــــــای روشن .

وقتی وارد جایی میشود همه میگویند :
" خــدای مــــــــــــــــــــن !

چندین سال است روزه ی عشق گرفته است ! اذان افطارش را تو بگو

تنهایی یعنی : ذهنم پر از تو و خالی از دیگران است , اما کنارم خالی از تو و پر از دیگران است !

من بودم ، تو و یک عالمه حرف

و ترازویی که سهم تو را از شعرهایم نشان می داد !

کاش بودی و می فهمیدی وقت دلتنگی ، یک آه چقدر وزن دارد

عصاره ی تمام مهربانی ها را می گیرم

و از آن فرشته ای می سازم همچون “خودت”

گل آفتابگردان کوچکی که عاشق باران شده بود

تمام مزرعه کافر صدایش می زدند

عشق نمی پرسه تو کی هستی؟ عشق فقط میگه: تو ماله منی .

عشق نمی پرسه اهل کجایی؟ فقط میگه: توی قلب من زندگی می کنی .

عشق نمی پرسه چه کار می کنی؟ فقط میگه:
باعث می شی قلب من به ضربان بیفته .

عشق نمی پرسه چرا دور هستی؟
فقط میگه: همیشه با منی .

عشق نمی پرسه دوستم داری؟
فقط میگه: دوستت دارم.

چقد برام خوبه نوازش دستات/ وقتی دوست دارم میشینه رو لبهات

چقدبرام خوبه شونه کردن موهات/ احساس خوشبختی معلومه از چشمات

چقدبرام خوبه تنهام نمیزاری /بیشترازخودم حتی معلومه دوسم داری

چقدبرام خوبه فقط تورو دارم/ منم تو رو هیچوقت تنها نمی زارم

چقد برام خوبه آرامش چشمات/ تسکین دردهامه لبخند رو لبهات

وقتی که افسرده ام از تموم این دنیا/ هوامو داری ای قشنگ تر از رویا

چقد برام خوبه شنیدن حرفات/ وقتی دوست دارم می شینه رو لبهات

احتیاج دوست داشتن چه حس زیبایی/ چقدبرام خوبه این عشق رویایی

چقدبرام خوبه،عشقی که به من دادی /خوشحالم از اینکه کنارم ایستادی

از استاد دینی پرسیدند عشق چیست؟ گفت:حرام است .

از استاد هندسه پرسیدند عشق چیست؟ گفت:نقطه ای که حول نقطه ی قلب جوان میگردد .

از استاد تاریخ پرسیدن عشق چیست؟ گفت:سقوط سلسله ی قلب جوان .

از استاد زبان پرسیدند عشق چیست؟ گفت:همپای love است .

از استاد ادبیات پرسیدند عشق چیست؟ گفت : محبت الهی است .

از استاد علوم پرسیدند عشق چیست؟ گفت : عشق تنها عنصری هست که بدون اکسیژن می سوزد .

از استاد ریاضی پرسیدند عشق چیست؟ گفت : عشق تنها عددی هست که هرگز تنها نیست .

از استاد فیزیک پرسیدند عشق چیست؟ گفت :عشق تنها آدم ربائی هست که قلب را به سوی خود می کشد .

از استاد انشا پرسیدند عشق چیست؟ گفت :عشق تنها موضوعی است که می توان توصیفش کرد .

از استاد قرآن پرسیدند عشق چیست؟ گفت :عشق تنها آیه ای است که در هیچ سوره ای وجود ندارد .

از استاد ورزش پرسیدند عشق چیست؟ گفت :عشق تنها توپی هست که هرگز اوت نمی شود .

از استاد زبان فارسی پرسیدند عشق چیست؟ گفت :عشق تنها کلمه ای هست که ماضی و مضارع ندارد .

از استاد زیست پرسیدند عشق چیست؟ گفت :عشق تنها میکروبی هست که از راه چشم وارد می شود .

از استاد شیمی پرسیدند عشق چیست؟ گفت :عشق تنها اسیدی هست که درون قلب اثر می گذارد.
ا
ز خودم پرسیدم عشق چیست؟گفتم …………………….
دوستت دارم تا اخرین نفس عزیزم.

یادمان باشد : وقتی کسی را به خودمان وابسته کردیم !
در برابرش مسئولیم …
در برابر اشکهایش ؛
شکستن غرورش ،
لحظه های شکستنش در تنهایی و لحظه های بی قراریش ….
واگر یادمان برود !
در جایی دیگر سرنوشت یادمان خواهد آورد ،
واین بار ما خود فراموش خواهیم شد …
.
.
.
شاید دیگران در نبودنت “سرم“ را گرم کنند ، ولی “دلم” را هرگز
.
.
.
تعداد دقیق مژه هایت را میدانم ، تعجب نکن
مگر زندانی کاری جز شمردن میله های زندانش دارد ؟
.
.
.
دستم نمی رسد به بلندای چیدنت ، باید بسنده کنم به رویای دیدنت
.
.
.
آرام ام ، مثل مزرعه ای که تمام محصولش را آفت زده ، دیگر نگران داس ها نیستم !

گاهی ، بعضی چیزها

ارزش هزاران بار تکرار را دارند

تکرار می کنم ، تکرار می کنم : دوستت دارم...

به امید روزی که این دو قلب شکسته به هم برسن

تو میگی بارون رو دوست داری اما وقتی بارون میاد چترت رو باز میکنی

تو میگی باد رو دوست داری اما وقتی باد میاد پنجره ها رو میبندی

تو میگی آفتاب رو دوست داری اما وقتی می تابه پرده ها رو می اندازی

حالا فهمیدی که چرا میترسم وقتی میگی

            «  دوستت دارم » ؟!!

 در دایره عشق اگر باران بلا بارید ٬ عاشق آن است که از دایره بیرون نرود

دلم نمی خواهد کسی در قفس تنهایی ام را حتی به بهانه دادن دانه باز کند

دلم نمی خواهد نسیم به درون قفس تنهایی ام به بهانه هوای تازه پر بکشد

.

می خواهم در وقت مردن نفرین کنم نفرین بر همهی ستاره ها که تو دوستشان داری و نفرین بر

نردبان انتظار که بلندایش از ابر ها گذشته و راه نفسم را بند اورده

من بر خلاف........می خواهم ناشناس و گمنام بمانم و هیچ زائری به ملاقاتم نیاید.

من کجا زندگیم راگــــــــــــــــــــــــــــــــــــم کردم؟

دلم نمی خواهد که طلوع خورشید وغروب افتاب بر سقف اتاقم گذر کند

می خواهم در پوچی زندگی در یکی از همین حفره ها بخوابم و دیگر بیدار نشوم

نفرین به تعلق به دلبستگی و نفرین به روح خودم که تا قیامت ولحظه ی دمیدن صور ویلان وسر گردان بماند وقرارو ارام نگیرد

دل من یه روز به دریا زد و رفت
پشت پا به رسم دنیا زد و رفت
پاشنه کفش فرارو ورکشید
آستین همت و بالا زد و رفت
یه دفعه بچه شدو تنگ غروب
سنگ تو شیشه فردا زدو رفت
کاغذ گذشته ها رو پاره کرد

نامه فرداها رو تا زد و رفت
طفلکی تازگی آدم شده بود
به سرش هوای حوا زد و رفت
زنده ها خیلی براش کهنه بودن
خودشو تو مرده ها جا زد و رفت
هوای تازه دلش می خواست ولی
آخرش توی غبارا زد و رفت
دنبال کلید خوشبختی می گشت
خودشم قفلی رو قفلا زد و رفت

دربست!

زد روي ترمز. با خستگي پرسيد: كجا؟

بهشت‌زهرا.

با خودش فكر كرد: «اگه داداش باهام راه بياد و بازم ماشينش رو بهم بده، با دو سه شب مسافركشي تو هفته، شهريه اين ترمم جور مي‌شه.»

پايش را روي پدال گاز فشرد. ماشين پرواز كرد. اتوبان، بي‌انتها به نظر مي‌رسيد. در گرگ و ميش آسمان، رويايي دراز پلك‌هايش را سنگين‌تر كرد. صداي پچ‌پچ مسافرهاي صندلي عقب، مثل لالايي نرمي در گوش‌هايش ريخت.

يكباره صداي برخورد جسمي سنگين، او را از خواب پراند. ناخودآگاه ترمز كرد. مثل كابوس‌زده‌ها، از ماشين بيرون پريد. وسط جاده، پسري هم‌قد و قواره خودش، مچاله افتاده بود و هنوز نيمي از گل‌هاي رز و مريم را در دست داشت.

چقدرسخته تو چشای کسی که تموم عشقت رو ازت دزدیدو به جاش

 یه زخم همیشگی رو به قلبت هدیه داد زل بزنی وبه جای اینکه لبریز از

 کینه ونفرت بشی احساس کنی که هنوز م چقدر دوستش داری.

چقدرسخته دلت بخوادسرت رو باز هم به دیوار تکیه بدی تایه بار زیر اوار

 غرورش همه ی وجودت له بشه.

چقدرسخته توخیالت ساعت ها باهاش حرف بزنی اما وقتی دیدیش هیچ

چیزی جز سلام نتونی بگی.

چقدرسخته  وقتی می بینیش دونه های اشک گونه هات وخیس کنه اما

مجبوربشی بخندی تا نفهمه که هنوزم دوستش داری.

چقدرسخته گل ارزوهات و تو باغ دیگری ببینی و هزار بار تو خودت بشکنی

و اونوقت اروم زیر لب بگی گل من باغچه نو مبارک!!!